Er was eens* een student die leren wou. Ze wilde leren over mensen en hoe er voor hen te zijn. Dag in, dag uit, las ze dikke boeken en luisterde naar de docent. Ze leerde en leerde, maar nog nooit zag ze de praktijk. Na twee jaar was het daarvoor eindelijk tijd. Met haar opgedane kennis en CV in .PDF scrollde ze door het internet. Voor een blauw, rond logo met hartjes en sterren uit Helmond bleef haar scherm stilstaan. Dit was het; hier moést en zou ze in de leer gaan. Ze mailde en na een kennismaking werd de student benoemd tot Ontwikkelcoach.
Een nieuwe taak was haar gegeven en ze was er klaar voor om te leren van de praktijk. Ze kreeg een eigen account – dit zou haar nieuwe, tijdelijke homepage worden – en een badge, zodat ze er altijd naar binnen kon. Al snel leerde ze andere mensen kennen. Heel veel andere mensen. Er waren mensen waar ze ván kon leren, mensen waar ze óver kon leren, maar bovenal mensen die openstonden óm te leren.
Dagelijks ontmoette ze hen. Ze luisterde, stelde vragen, begeleidde, werd begeleid, maakte fouten, zag anderen fouten maken, behaalde persoonlijke successen en groeide. Van al dat bezig zijn in de praktijk groeide ze maar door en door. Tot plots de docent haar weer terugriep naar de klas. Maar de student wilde helemaal niet weg uit de praktijk. En het blauwe, ronde logo met de hartjes en sterren uit Helmond wilde ook niet dat de student weer vertrok. De student kwam in dienst en ze leerde nog lang en gelukkig.
*(Of ja, er was ‘eens’, meer dan eens eigenlijk. Dit verhaal heeft zich reeds meerdere malen herhaald.)