Sinds hij 17 was, heeft hij altijd gewerkt. Als zelfstandige heeft Patrick jarenlang een groentewinkel gehad en later zorgde hij als vrachtwagenchauffeur dat er brood op de plank kwam. Tot hij daar noodgedwongen mee moest stoppen, depressief werd en in behandeling kwam bij de GGZ.
Na een tijd voor zijn depressie behandeld te zijn schatte zijn trajectbegeleider in dat hij klaar was voor een vervolgstap: deelname aan de maatschappij. Patrick wilde graag vrijwilligerswerk doen, maar zijn trajectbegeleider schatte in dat een traject met begeleiding passender zou zijn en legde daarom contact met het Stadsleerbedrijf.
Weer meedoen aan de maatschappij was dus het doel, maar uit het intakegesprek werd nog een doel duidelijk. Patrick wilde deze mogelijkheid om via het Stadsleerbedrijf vrijwilligerswerk te gaan doen aangrijpen om nieuwe interesses te onderzoeken. Uiteindelijk verwacht hij weer betaald aan het werk te gaan en terug op de vrachtwagen of een eigen winkel runnen zat er niet meer in. “Ik ben altijd graag onder de mensen geweest en kan ook goed contact maken. Mijn omgeving heeft al vaker gezegd dat de zorg wel iets voor mij zou zijn.”
Patrick maakte kennis bij zorginstelling de Zorgboog en kon starten op een woongroep met mensen met dementie. “Ik luister, praat, speel spelletjes en wandel met bewoners en help bij de maaltijden; het kan van alles zijn.” Hij werkt er pas net, maar ze zijn er nu al blij met hem. Van collega’s krijgt hij de feedback dat hij zijn werk vol enthousiasme doet en goed met de bewoners om kan gaan.
“Ik vind het mooi om de bewoners te leren kennen; wat hun hobby’s zijn/waren, hoe ze aangesproken willen worden en wat ze lekker vinden om te eten. Dat kan ik allemaal inzetten om goed contact met hen te kunnen maken. Zo was er een bewoner die niet uit bed wilde komen en die dag nergens zin in had. Met een grapje en een pannenkoek heb ik contact met hem kunnen maken en hem uiteindelijk een fijn moment kunnen bezorgen. Het zorgpersoneel heeft het daar veel te druk voor. Ik ben blij dat ik daar iets in kan betekenen.”
Het belangrijkste vindt Patrick dat de bewoners nog plezier kunnen hebben op hun oude dag. “Maar het is niet altijd alleen maar gezellig, hoor, maar ook dan geeft het contact me veel voldoening.” Dat het niet altijd alleen maar goed gaat en gezellig is, geldt ook voor Patrick zelf. Tijdens het werk gebeurt er wel eens iets, wat Patrick moeilijk vindt om mee om te gaan. Dat kan hij dan bespreken met zijn Ontwikkelcoach van het Stadsleerbedrijf. “Zij toont echt oprechte interesse in mij en kijkt en luistert naar mij als persoon. We praten dan over wat ik moeilijk vind en ze biedt me inzichten en handvaten om te leren omgaan met lastige situaties.”
Patrick werkt toevallig op een zogenaamde Leerafdeling; een afdeling waar veel studenten van zorgopleidingen werken. Zelf overweegt hij ook om een opleiding in de zorg te gaan volgen. “Vanuit mijn privé kom ik in contact met mensen met een verstandelijke beperking. Het lijkt me ook nog mooi om met die doelgroep te werken. Vroeger heb ik zelfs als vrijwilliger ooit dansles gegeven aan mensen met een verstandelijke beperking, dat vond ik toen zó leuk om te doen.”
Voor nu is het belangrijk dat – zoals hij het zelf zegt – Patrick zijn “oude schepen verbrandt” en zich richt op de toekomst. Zijn gezondheid is daarin het allerbelangrijkste en dat hij met plezier naar zijn (toekomstige) werk gaat.